همه این تصور را داشتند که یکی از مزایای اصلی این دسته از روانسازها، قابلیت دفع آب آنها بود.آب میتواند به دستگاهها آسیب جدی وارد کند. نه تنها به قسمتهای مختلف آسیب میزند، بلکه مستقیماً هم بر روی عمر مفید روانسازها مصنوعی تاثیر میگذارد. حضور آب در بیشتر روانسازها (طبیعی یا مصنوعی)، میتواند روند اکسیدهشدن آنها را تا دهها برابر سریعتر کند که باعث از بین رفتن زودتر روغن، به خصوص در حضور فلزهای کاتالیزوری مانند مس، سرب و قلع میگردد. همچنین، بعضی از روانسازهای مصنوعی مانند استرهای فسفات و استرهای دوپایهای با آب واکنش نشان میدهند که باعث از بین رفتن قطعات و شکلگیری اسیدها میشود.
تنها روغنهای پایه نیستند که از نفوذ رطوبت، آسیب میبینند. افزودنیهای خاصی مانند سولفات ضد سایش و فشار زیاد (EP) به همراه آنتیاکسیدانهای فنولیک با آب هیدرولیزه شدهاند، که باعث از بین رفتن افزونهها و شکلگیری محصولات جانبی اسیدی میشود. این محصولات جانبی اسیدی، فرسایش ناشی از خوردگی به بار میآورند، به خصوص در قسمتهای ساخته شده با فلزهای نرمی مانند برنز و آلیاژ برنج یا بابیت (آلیاژ) که در بلبرینگهای ساده به کار میروند.
برخی از روانسازهای مصنوعی توان مقابله با آب را دارند، اما میزان آن به نوع استفاده از هر روغن بستگی دارد. چه در روغن هیدرولیک، روغن موتور، روغن کمپرسور یا روغن جعبهدنده، بیشتر روانسازهای مصنوعی توان بالاتری در مقابله با نفوذ آب در مقایسه با روغنهای طبیعی دارند. اما، آب در هر شکلی که نفوذ کند، اثر منفی بر روی بیشتر روغنها خواهد گذاشت، چه مصنوعی و چه طبیعی.
بهترین موارد استفاده از روانسازهای صنعتی در زمانی است که تجهیزات باید با قدرت بیشتری نسبت به زمان استفاده از روغنهای پایه صنعتی، کار کنند یا در زمانی که صرفهجویی در هزینه طول عمر دستگاه اهمیت پیدا میکند و یا امکان گسترش تمهیدات ایمنی و محیطی وجود دارد.
در اکثر موارد، روغنهای صنعتی در عملکرد نسبت به روغنهای طبیعی برتری خواهند داشت و برای استفاده در محیطهای ناسازگار، که رطوبت یا گرمای بسیار شدید دارند، انتخاب مناسبتری هستند. اما، روغن مصنوعی تمام مشکلات شما را حل نخواهد کرد و فقط به شما زمان بیشتری برای تعویض روغن میدهد. اولین نکتهای که باید رعایت کنید، جلوگیری از نفوذ آب به داخل دستگاه است. فراموش نکنید که پیشگیری، بهترین سیاست است.
۰ دیدگاه